Małgo Frej, lekarz w Szkocji, pisze o tym, co jej leży na sercu.
Popular posts
Matki bezdzietne - wypowiedz ich imię.
Ten wpis jest o stracie dziecka w ciąży lub w okresie niemowlęcym. Może być zasmucający dla wielu osób, więc chcę ostrzec przed jego czyt...
Dlaczego sprawa Alfiego Evansa tak poruszyła Polaków?
Przekierowanie opieki medycznej nad dzieckiem z intensywnej terapii w stronę opieki paliatywnej jest jednym z najtrudniejszych aspektów p...
Dlaczego odeszłam z platform społecznościowych
Zaczęło się od tego, że niechcący skasowałam wszystkie zdjęcia z naszego ostatniego wyjazdu do Polski i Norwegii.
Dlaczego tak naprawdę boję się wrócić do Polski
Cokolwiek osiągnę w Polsce będzie tylko osiągnięciem na miarę Polski, a w Wielkiej Brytanii pracuję na froncie najlepszej medycyny na św...
Share Week 2018 - czyli co jeszcze czytam po wielkiej czystce.
Ostatnio zredukowałam liczbę blogów w moim czytniku do minimum. W tym wpisie postanowiłam wymienić kilka autorek, do których zagląda...
Ostatnio #4
Życie
Wiosna wiosna wiosna ach to ty... W końcu w Edynburgu zawitała wiosna, kiedy wstaję rano słońce już nie śpi od ponad godziny. W następn...
Wiosna wiosna wiosna ach to ty...
W końcu w Edynburgu zawitała wiosna, kiedy wstaję rano słońce już nie śpi od ponad godziny. W następny weekend pewnie
rozkwitną drzewa na Meadows
,
największym parku w naszym mieście. Pamiętam, kiedy zakwitły po raz pierwszy po urodzinach Mani, nosiłam ją w chuście kółkowej z dzikiego jedwabiu, a teraz biegam za małą dziewczynką pomykającą na czerwonej hulajnodze.
Wiosna to ciekawa pora roku, jedni jej wyczekują z niecierpliwością, dla innych jest trudnym czasem powiązanym ze spadkiem nastroju. Bo niby jest już więcej słońca, ale życie nadal takie szare. Bo nagle ma się więcej energii, ale nadal zużywa się ją na negatywne myśli...
Praca
Znów zmieniłam pracę, tak bardzo nie chciałam odchodzić z neonatologii, ale do końca tego roku pracuję na krótkich kontraktach, potem zamierzam być freelancer’em, może pojedziemy w jakąś dłuższą podróż rodzinną, a potem idę na pediatrię. Prawie żadni moi znajomi nie idą na specjalizację. Szukają wolności, spędzania czasu na własnych zasadach. Praca młodego lekarza w UK na to pozwala, ale nie na specjalizacji, gdzie pracuje się długie godziny, urlop często przydzielany jest z góry i śmiejemy się ze znajomymi, że to cud jak się dostanie wolne na własny ślub.
Ale na szczęście można pracować jako “locum” czyli łapać nieobsadzone dyżury, zapisać się do “staff banku” i wybierać kiedy się chce pracować. Zamierzam tak robić przez około 8 miesięcy i zobaczyć czy taka praca mi odpowiada. Największym plusem będzie spędzanie więcej czasu w domu, może Mania będzie w przedszkolu tylko 3 dni, a kolejne dwa ze mną? Może w końcu pojedziemy do Polski na długie ferie świąteczne. Już się nie mogę doczekać.
Specjalizacja
A czemu pediatria? Pracowałam niedawno przez tydzień na ginekologii i położnictwie i stwierdziłam, że to nie dla mnie. Nigdy nie byłam tak szczęśliwa chodząc do pracy, jak na neonatologii. Napiszę o tym oddzielny wpis, ale dopiero za jakiś czas. Póki co będę pisała na “lekkie” tematy, bo trudne okazują się zbyt obciążające psychicznie. Pewnie wiecie o czym piszę, ale nie mam siły wchodzić w ten temat jeszcze raz. (Nadal pozostaję przy swoim zdaniu.)
Ćwiczenia
Moim największym odkryciem tej wiosny są ćwiczenia (co za banał, co?). Zapisałam się do lokalnego studia na zajęcia Barre, czyli ćwiczenia przy drążku oparte o balet, ale nie wymagające żadnych umiejętności baletowych. Nigdy w życiu nie byłam tak zadowolona z mojej aktywności fizycznej, przy czym w końcu pozbyłam się wagi poporodowej i dobrze się czuję we własnej skórze. Biegam do studia cztery razy w tygodniu, czasem przed pracą, czasem po i przestało się dla mnie liczyć ile zjadam kalorii, a zaczęło ile potrafię zrobić pompek.
A co u Was słychać tej wiosny? Kilka wpisów chodzi mi po głowie, może kolejny z cyklu “Tu i Teraz”?, jakie macie plany na majówkę?
Trzymajcie się ciepło !
- Małgo
Dlaczego sprawa Alfiego Evansa tak poruszyła Polaków?
medycyna
Przekierowanie opieki medycznej nad dzieckiem z intensywnej terapii w stronę opieki paliatywnej jest jednym z najtrudniejszych aspektów p...
Przekierowanie opieki medycznej nad dzieckiem z intensywnej terapii w stronę opieki paliatywnej jest jednym z najtrudniejszych aspektów pracy pediatry. Na oddziałach dla dorosłych oczywiście też to ma miejsce, nawet dużo częściej niż na pediatrii, bo dzieci nie umierają często. Ale kiedy umiera dorosły odczuwany ból dotyczy tego, co już było, nie jest żałobą, bo tym, na co rodzina miała nadzieję.
Bezpowrotna utrata marzeń i nadziei często będzie bardziej bolesna, bo marzenia nie uwzględniają nic negatywnego. To samo dobro, radość, miłość jakiej rodzice umierającego dziecka nagle zostają pozbawieni.
Kolejne urodziny, święta, ubieranie choinki, wakacje razem pod namiotem, rodzinne wycieczki samochodowe ze śpiewami na cały głos, sobotnie poranki spędzone na łaskotaniu się w łóżku rodziców, pizza i filmy w każdy piątek wieczorem, ciepłe pulchne rączki wokół karku, mokry oddech dziecka kiedy zasypia na piersi, iskra radości w oku kiedy widzi mamę przez okno przedszkola, pierwsze “tata jest moim najlepszym przyjacielem”, odpowiedź “ty mamo” na pytanie co sprawiło, że była szczęśliwa dzisiejszego dnia. To wszystko jest zabrane, nadzieja zgaszona, zostaje tylko dym po spalonych planach, który kłuje w oczy i wyciska łzy.
Nie piszę tego po to, żeby pokazać naiwność rodziców chorych dzieci, którzy nie rozumieją poziomu choroby dziecka. Piszę to dlatego, że rozumiem ich ból. Bo jestem mamą zdrowego dziecka i wszystko, co opisałam powyżej jest moim cudownym niezastąpionym niesamowitym doświadczeniem macierzyństwa, przynoszącym mi tyle szczęścia, że czasem płaczę z radości i wzruszenia.
Sprawa Alfiego Evansa wstrząsnęła polskim internetem. Mam kilka przemyśleń na temat dlaczego mogło się tak stać.
Strach o swoje dzieci
Myślę, że to główny powód motywujący Polaków do pisania na FB pod hasztagiem #PolandforAlfie, podpisywaniem petycji apelujących o odwrócenie wyroku Sądu Najwyższego. L
udzie zwyczajnie się boją, że ktoś inny (tu państwo) może decydować o ich dzieciach i nie mieści im się w głowie, że mogą być to decyzje życia i śmierci. Jest to strach, który rozumiem i podzielam, ale nie w tym kontekście.
Alfie nie ma szansy na przeżycie, nie ma lekarstwa, które przywróciłoby mu pracę mózgu, ale jest szansa, że odczuwa ból i cierpienie i nie jest tego w stanie okazać. Większość polskich komentatorów sytuacji mówi o “szansie na życie jakiej lekarze Alfiemu nie dają”. Tej szansy nie ma. Alfie umiera. Przy wspomaganiu intensywnej terapii proces umierania będzie dłuższy, a więc dłuższe może być potencjalne cierpienie, którego Alfi możliwe, że nie może zasygnalizować. W wypadku katastroficznej prognozy (prognoza nieuniknionej śmierci w przeciągu dni, tygodni lub miesięcy) ryzyko cierpienia oraz brak możliwości leczenia sprawiają, że odejście od intensywnej terapii jest uzasadnione.
Przy tym jest to decyzja, której żaden rodzic nie powinien być zmuszony podejmować. Decyzja o śmierci własnego dziecka jest czymś, czego nie potrafię sobie nawet wyobrazić. Tutaj rolą zespołu medycznego (nie tylko lekarzy! Intensywna terapia to cały zespół włączający pielęgniarki, dietetyków, fizjoterapeutów, farmaceutów i często inne osoby) jest prowadzenie pacjenta w sposób paliatywny, dyskusji z rodzicami na temat celów terapii.
I celem nie jest tu śmierć dziecka!
Celem jest przekierowanie działań z nadziei na wyleczenie (czyli podtrzymywanie wszystkich czynności życiowych plus aktywne leczenie) na działanie zapewniające największy komfort małego pacjenta, leczenie objawowe. Brak intensywnej terapii spowoduje śmierć, intensywna opieka paliatywna sprawi, że będzie ona godna i bezbolesna.
2. Brak zaufania do lekarzy
To powszechny problem w Polsce, który również mnie nie dziwi. Relacja między pacjentem a lekarzem wymaga świetnej i zamierzonej komunikacji, co nie jest jednym z kryteriów przyjęcia na studia medyczne w Polsce. Model patronizujący, gdzie wiedza jest władzą, a plan leczenia narzucany z góry pacjentowi bez możliwości wyboru są nagminne.
Pacjenci mają coraz większą wiedzę medyczną i nie ufają lekarzom, którzy czasami działają motywowani pobudkami finansowymi, a nie dobrem pacjenta.
Przepraszam tu polskich kolegów i koleżanki, których obraziłam tym akapitem, ale jest to moja diagnoza problemu, który obserwuje u polskich pacjentów, głownie z opowiadań rodziny i znajomych. Pacjenci są nieufni, bo tego zaufania lekarze nie starają się zbudować.
3. Brak zrozumienia procesu zatrzymania intensywnej terapii
Zespół opiekujący się Alfim zajmował się nim przez prawie dwa lata. Znał jego rodzinę od dnia jego urodzin. To nie było tak, że pewnego dnia lekarz prowadzący przyszedł do pracy i powiedział: “ej wiecie co, mam dosyć tego Alfiego i jego rodziców. Odłączamy go dzisiaj i niech sobie umiera. “. Oczywiście przesadzam, ale mniej więcej w taki sposób jest ta sytuacja ilustrowana przez (niektóre) media.
Dobrze pamiętam imiona dzieci, które zmarły na moim oddziale intensywnej terapii noworodka.
Pamiętam ich porody, drętwiejące palce przy resuscytacji trwającej czasem ponad godzinę, rozmiar maski, której używaliśmy do wentylacji, (czasem tak mała jak 32 mm) łzy ich ojców, którzy byli rozdarci między strachem o dziecko a strachem o swoją partnerkę, która leżała na sali operacyjnej obok.
Znam imiona rodziców tych dzieci, imiona i wiek ich rodzeństwa, czasem byłam świadkiem ich straty drugiego dziecka, bo tylko jedno z bliźniąt przeżyło poród.
Pobyt na intensywnej terapii to traumatyczne przeżycie dla rodziny i pacjenta, ale dla zespołu medycznego to również emocjonalnie wyczerpująca praca. Profesjonalizm nie pozostawia miejsca na przywiązywanie się do pacjentów, ale moja ludzka natura nie pozwala mi tego nie robić.
Wieczorami wracam myślami do NICU (neonatal intensive care unit), zastanawiam się jak dzieci się mają, po powrocie z urlopu martwię się czy stan któregoś z nich się nie pogorszył. I każdego miesiąca doświadczam straty. Nie mogę jej porównywać do straty rodzica, to byłoby nie na miejscu i nie jest moim celem szukanie współczucia w sytuacjach, gdy mój ból nie jest istotny.
To co staram się podkreślić to fakt, że zaprzestanie intensywnej terapii nigdy nie jest decyzją jednej osoby. Cały zespół jednogłośnie godzi się na to po długiej dyskusji, której częścią są zwykle również rodzice. Czasem nie jest to takie dramatyczne jak w sytuacji Alfiego.
Jeśli dziecko jest zaintubowane i oddycha przy pomocy respiratora podejmuje się decyzję, że jeśli intubacja zawiedzie nie zostanie zaintubowane ponownie. Inna decyzja może polegać na nieinwazyjnym wspomaganiu oddychania z planem na brak intubacji nawet jeśli przedłużyłoby to życie dziecka. Jeszcze innym brak podania antybiotyków przy kolejnej infekcji.
Zdarzało się, że dzieci były zaintubowanie przez 12h dłużej niż wymagała by tego kliniczna potrzeba, żeby rodzice mogli się z nim spokojnie pożegnać, żeby mogło poznać babcię, która mieszka w Londynie i przyjedzie pierwszym pociągiem po pracy na ostatnie pożegnanie. Wszystkie decyzje podejmowane na intensywnej terapii dziecięcej muszą być w najlepszym interesie pacjenta.
Nie wątpię, że decyzja o przekierowaniu terapii w celu paliacji musiałby być niezwykle trudna dla zespołu opiekującego się Alfim.
4. Bo lubimy coś robić zamiast siedzieć bezczynnie
Taka jest nasza natura. Petycja na change.org, gorące dyskusje w komentarzach, proszenie blogerów o wypowiedzenie się na ten temat, potwierdzanie swojej przynależności do grupy “pro life” albo “pro choice”, ciągłe szukanie swojego plemienia i aktywizm - to wszystko jest ludzkie i bardzo łatwe w dobie internetu. Tylko czy zawsze potrzebne?
5. Bo śmierć dziecka jest dla nas czymś niewyobrażalnym
Dla mnie też. Dzieci powinny żyć, być zdrowe i cieszyć się życiem, a nie umierać. Śmierć dziecka jest tragedią i czymś niezrozumiałym. A jednak nie wszystkie dzieci rodzą się zdrowe. Choroby genetyczne, wrodzone wady, śmierć łóżeczkowa, nowotwory wieku dziecięcego - to wszystko jest czyjąś rzeczywistością i nie mamy prawa oceniać tego, jak się ten ktoś czuję.
Dlatego nie oceniam reakcji rodziców Alfiego - to ich sposób radzenia sobie z niewyobrażalnym bólem powodowanym przez stratę ukochanego dziecka.
Ale nadal stoję z lekarzami z Alder Hey Hospital. Bo ich decyzja jest obiektywna, oparta na latach doświadczenia medycznego i ma na uwadze komfort i dobro umierającego dziecka.
A dobra śmierć jest ważnym aspektem życia i medycyny, a zarazem tabu, o którym nadal mówimy za mało.
Share Week 2018 - czyli co jeszcze czytam po wielkiej czystce.
Polecam
Ostatnio zredukowałam liczbę blogów w moim czytniku do minimum. W tym wpisie postanowiłam wymienić kilka autorek, do których zagląda...
Ostatnio zredukowałam liczbę blogów w moim czytniku do minimum. W tym wpisie postanowiłam wymienić kilka autorek, do których zaglądam dość regularnie, bo możliwe, że spodobają się i Wam.
Chętnie dowiem się też o Waszych ulubieńcach, a nuż może odkryję coś wartościowego.
Dodam tylko, że nie interesują mnie blogi poradnicze. To, czego szukam w internecie to jedynie osobiste historie i dzielenie się doświadczeniem życiowym czy przemyśleniami.
1. Tu mnie boli
Nie pamiętam już jak poznałam się z Basią (chyba przez instagram), ale jej blog jest jednym na które zaglądam prosto z przeglądarki, żeby zobaczyć czy jest nowy wpis. Basia jest psychiatrą i mamą dziewczynki w podobnym wieku, co M. Pisze ciekawe i szczerze o swoim doświadczeniu macierzyństwa, o pracy i o innych tematach pośrednich. To typ bloga, jaki jest na wyginięciu czyli blog osobisty.
Moje ulubione wpisy:
1.
Słowniczek psychiatryczny - ksobność.
2.
Jak położyć dwulatka spać czyli moja mała walka
3.
Tylko mnie nie diagnozuj
2. Matka Skaut
Blog Magdy jest moim nowym odkryciem. Tak samo nie pamiętam, w jaki sposób tam trafiłam, ale pamiętam pierwszy wpis, jaki przeczytałam :
Męka rozmowy z introwertykiem.
Czytałam i kiwałam głową, bo wpis oczywiście był o mnie. Ostatnio Magda napisała wyczerpujący wpis na temat plusów i minusów porodu w domu, który mógłby być wydrukowany w formie małej książeczki i rozdawany kobietom rozważającym swoje opcje rodzenia - jest tak rzetelny i oparty na dobrych źródłach. To, co zyskało moją sympatię do autorki to jej szczerość. Pisze jasno, że macierzyństwo bywało dla niej samotne, co było też moim doświadczeniem. Krótko mówiąc, polecam i sama czekam na kolejne wpisy.
Polecane wpisy:
1.
A co jeśli COŚ się stanie ??? - o bezpieczeństwie porodów domowych.
2.
Męka rozmowy z introwertykiem
3.
Eksperyment na dzieciach - wyrzucamy zabawki część druga
3. Venila Kostis
Do Magdy Kostyszyn zaglądam od bardzo dawna i nadal z ciekawością. Lubię podglądać, gdzie jeździ na wakacje z rodziną, jakie czyta książki, co myśli o modzie i jakie ma podejście do własnego stylu czy robienia zakupów. Magda czasem wpada też do mnie na bloga, co sprawia, że czuję się jak mini celebrytka, bo ktoś sławny czyta to, co piszę.
Polecane wpisy:
1.
Bo taki mam styl życia
2.
Nikogo nie interesuje Twoje szczęście
3.
Airbnb Amsterdam - najlepsze noclegi
Poza tymi blogami zaglądam regularnie jeszcze na kilka innych, które wymienię poniżej.
Bo Góry Są
Nie licząc pingwina
Nieśmigielska
Riennahera
Trufla
Parapet Literacki
The Adamant Wanderer
To by było na tyle. Jakie blogi ostatnio czytacie? Macie dosyć stylu poradnikowego, czy tylko na to jesteście w stanie poświęcić czas, bo osobiste blogi to już przeżytek?
Dlaczego odeszłam z platform społecznościowych
Wybrane
Zaczęło się od tego, że niechcący skasowałam wszystkie zdjęcia z naszego ostatniego wyjazdu do Polski i Norwegii.
Zaczęło się od tego, że niechcący skasowałam wszystkie zdjęcia z naszego ostatniego wyjazdu do Polski i Norwegii.
Czytaj więcej »
Matki bezdzietne - wypowiedz ich imię.
Macierzyństwo
Ten wpis jest o stracie dziecka w ciąży lub w okresie niemowlęcym. Może być zasmucający dla wielu osób, więc chcę ostrzec przed jego czyt...
Ten wpis jest o stracie dziecka w ciąży lub w okresie niemowlęcym. Może być zasmucający dla wielu osób, więc chcę ostrzec przed jego czytaniem.
1.
Obudziło ją ciepło między nogami.
Nieznane do tej pory uczucie, zaskakujące i dziwne. Ból brzucha jak przy najgorszej biegunce.
Czy to już? Jednak nie, wody płodowe nie powinny być koloru czereśni. Karetka, szpital, USG, patologiczne KTG, dużo ludzi, jasne światła, podpis, znieczulenie, sala operacyjna, głosy maszyn i ludzi. Nawet go nie zobaczyła, zostało przeniesione do pokoju resuscytacji noworodka.
Chciało jej się wymiotować, całe ciało trzęsło się przez znieczulenie. Nikt nie mógł zaoferować słów otuchy. Spoglądała na drzwi, żeby zobaczyć czy idzie ktoś z małym becikiem. Nie przyszedł. Mała dziewczynka położona na jej jej piersi parę dni później. Jej skóra koloru szarego, usteczka ciemne jak jagody, ale stópki i paluszki idealne. Liczy je i stara się zapamiętać każdą fałdkę.
Nigdy nie będzie potrzebowała jej mleka.
2.
Od kiedy pamięta spała na plecach. Nigdy na boku, ani na brzuchu. Tego poranka obudziła się na plecach, zrobiła kawę, owsiankę, włączyła playlistę na Spotify. Poszła na zakupy, nie mogła się powstrzymać i kupiła kilka bodziaków dla Gutka (od szóstego miesiąca mieli wybrane już imię). Po powrocie zjadła lunch i położyła się na krótką drzemkę.
Klucz w drzwiach ją przebudził, ale udawała, że nadal śpi, czekając na delikatny pocałunek męża w czoło. Wstań kochanie, zrobiłem ci herbatę.
Zjedli obiad, obejrzeli serial, wzięła kąpiel, bo nigdzie indziej nie było jej wygodnie, tylko w wannie. Ciepła woda zawsze sprawiała, że Gutek ruszał się na wszystkie strony. Tym razem nie. Może śpi? Wyszła z wanny, napiła się zimnej wody, leżała przez godzinę przeglądając instagram.
Nadal nic.
Zadzwoniła do szpitala. 37 tydzień, nie czuła ruchów dziecka przez ostatnie 12 godzin. Przyjedźcie na KTG.
Patrzyła uważnie na twarz lekarki szukając uśmiechu, rozszerzenia źrenic, które oznaczałyby coś pozytywnego.
Przykro mi. Ciepłe łzy i szloch, którego nie mogła powstrzymać. Potem wszystko było jednym bólem, wywołanie porodu, skurcze, które nadal miażdżyły macicę, wkucie znieczulenia, każda chwila ciszy i brak oczekiwania.
Nadal była ciekawa jak będzie wyglądała jego twarzyczka. Nos jak pieczarka, szeroko rozstawione oczy, jak u jej męża. Ciałko ciepłe jej ciepłem i miękkie, jak nic innego na świecie. Za tydzień miała mieć swój baby shower, a nie pogrzeb. Ludzie nie wiedzą, co mówić. Boją się wymawiać jego imię, nie chcą powodować więcej bólu. Patrzą na jej reakcje, a ona czuje się, jak małpa w ZOO. Przestańcie mnie obserwować.
Przesypia swój ból, nadal na plecach.
3.
Po trzecim poronieniu przestała się cieszyć na dwie kreski na obsikanym patyczku.
Czekała do 12 tygodniowego skanu. Brak bicia serca, pusty woreczek płodowy, cisza. Wszystko to już znała, ale nadal nie mogła się przyzwyczaić. Ciepłe lepkie uczucie na udach na wakacjach w Toskanii. Nie, nie wierzę. Znowu? Fuck it.
Zrelaksujcie się, Ola i Janek się zrelaksowali i od razu zaszli!
Starcie się? Myślicie o dziecku? Oby kolejne święta były już we troje! Uprawiacie seks bez zabezpieczenia? Uprawiacie dużo seksu?
Dlaczego nikt nie rozumie, że te wszystkie pytania znaczą to samo? I tak samo kłują, jak igła wciśnięta na cztery centymetry i przekręcona dwa razy w prawo, dla lepszego efektu.
Czy ja jestem matką? Czy cztery stracone ciąże sprawiają, że należą mi się tulipany na 26 maja? Dostanę je tak czy siak, chociaż wiem, że na nie nie zasługuję. Śpię całe noce, mam normalne jędrne piersi, nie ma na moim brzuchu znaków pazurów tygrysa.
Dwa niebieskie paski, stukanie serca na USG, małe wybrzuszenie poniżej pępka, 17 tygodni. Pozwoliła sobie na szczęście. USG połówkowe, VSD, duży ubytek przegrody międzykomorowej. Amniopunkcja, trisomnia 13 chromosomu, poród w 21 tygodniu. Morfina i gaz entonox sprawiły, że czuje się jak pijana i sama wie, że to nie na miejscu. Ale co do cholery jest na miejscu kiedy rodzisz swoje martwe chore dziecko? Można nawet być martwym i chorym w tym samym czasie?
Nie wie, ale zaczyna się śmiać i nie może przestać. Dziecko się rodzi, zniekształcone, o nie ma brwi. Rozszczepiona górna warga. Ma je kochać? Ma poczuć radość? Czy smutek? Czy teraz jest matką? Czy doświadczyła cudu życia i macierzyństwa? Czy powinna być wdzięczna? Komu?
Kolejny dzień matki, pracuje jako pielęgniarka na oddziale noworodków. Na nocnej zmianie nagle zaczyna mówić i nie może przestać. Urodziłam martwe dziecko w 21 tygodniu ciąży, też jestem matką.
Oczywiście, że jesteś. Twoje macierzyństwo jest samotne, ale niezaprzeczalne.
4.
Zaczęła wymiotować wieczorem po obiedzie. Pojechała do szpitala. Sama, bo partner był na wyjeździe. Patologiczne KTG, dziecko się rodzi czy tego chcesz czy nie.
Rozmowa z neonatologiem, 24 tydzień, powikłania, respiratory, mleko matki takie niezbędne.
Zapamiętała tylko tyle słów.
Poród nadal bolał jak cholera, mimo, że dziecko urodziło się z przezroczystą skórą i główką wielkości piłki do tenisa. 860 gramów.
Gratulacje - powiedziała młoda lekarka. Bo narodziny, to szczęśliwa okazja.
Kazali umyć ręce, aż po łokcie. Synek leżał w zaparowanym inkubatorze. Rurka z ust, rurka z nosa, kabelki przy dłoni wielkości pięciozłotówki. Ekrany z kolorowymi liniami, maszyny alarmujące co dwie minuty. Przyniosła 2 ml mleka. Nastawiła sobie budzik w telefonie na co 3 godziny i pompowała zmęczone piersi.
2 tygodnie później telefon. Proszę przyjść jak najszybciej. Czas wyjąć go z inkubatora i przytulić. Nadal miał 10 paluszków u dłoni i stóp, jego skóra była taka miękka, pokryta jasnymi włoskami nawet na ramionkach.
Powąchała jego karczek, żeby zapamiętać tan zapach na zawsze. Odprowadziła go do kostnicy szpitalnej i nie mogła odejść. Będzie mu zimno, muszę zostać.
Do tej pory czuje, że coś zgubiła.
Ale to nie była zguba, to strata. Wyrwa, której nie zapełnią kolejne dzieci, które urodzi i wychowa. Miłość, która nie miała szansy się wypełnić. Przyszłość, po której nadal jest w żałobie.
5.
Pierwsze dziecko? - pyta pediatra na pierwszym obchodzie po porodzie. Tak, to znaczy nie. Pierwsze, które zabiorę do domu. Amelia zmarła dwa dni po porodzie.
Cisza. “Przykro mi. “
Mi też. Następnym razem pomyśl jak zadajesz pytanie zanim pogłębisz mój ból - myślę i nic nie mówię.
Kochanie czemu nie śpisz? Karmię czwarty raz tej nocy. Bolą mnie szwy. Znowu zmieniam piżamę, bo tak się pocę po porodzie. Piersi mnie bolą. Możesz ją wziąć? Błagam weź ją.
Idę na spacer. Zatrzymuje mnie starsza pani, żeby pogratulować.
- Pierwsze dziecko?
- Tak- kłamię.
- Sama radość prawda?
- O tak. Kłamię po raz drugi.
________________________________
Jest wiele form macierzyństwa, o których się nie mówi. Matki, które poroniły wiele razy zanim urodziły. Matki, które urodziły śpiące dziecko. Matki, które rodziły zanim były na to gotowe. Matki, które straciły, ale potem urodziły. Matki, które rodziły i grzebały tego samego miesiąca. Matki, które nigdy by były.
Delikatność w rozmowie nie zabierze ich bólu. Słuchanie może im pozwolić się powoli zagoić. Ile razy miałaś okazję wypowiedzieć imię swojego dziecka? One miały tych okazji tysiąc raz mniej.
A to dziecko będzie częścią ich historii to końca życia, niezapomniane w myślach i w ich matczynej tożsamości.
Macierzyństwo po stracie nadal jest trudne i nie pełne radości. Obawy, zmęczenie, strach łapiący za gardło. Poczucie winy, czy zrobiłam coś, co mogło zmienić losy tego pierwszego. Zastanawianie się czy z tym pierwszym też byłoby tak trudno jak z drugim.
Mój wpis nie ma konkluzji innej poza tym, że wokół nas mogą być kobiety, które przeszły wiele więcej niż nam o tym wiadomo. Warto być ostrożnym w swoim dobieraniu słów, powiedzieć "przykro mi, jak miało na imię?" jeśli nie wiemy, co innego powiedzieć.
Ja przestałam pytać o to, czy to pierwsze dziecko.
Spodobał Ci się ten wpis? Podziel się nim z innymi. Dziękuję.
Polub moją stronę na Facebooku
Obserwuj na Instagramie (codziennie jestem się na insta stories)
Ostatnio #2
Wybrane
Wróciliśmy! Mania i Kuba właśnie wyskoczyli do sklepu po jedzenie, więc mam chwilkę, żeby napisać. Pół godziny temu wróciliśmy z ...
Wróciliśmy!
Mania i Kuba właśnie wyskoczyli do sklepu po jedzenie, więc mam chwilkę, żeby napisać.
Pół godziny temu wróciliśmy z szalonych wakacji, które mimo wszystko upłynęły w wolnym tempie. 40 cm śniegu prawie pokrzyżowało nam plany, ale udało nam się wylecieć do Polski z dwudniowym opóźnieniem.
Pojechaliśmy do Cisowego Zakątka, gdzie mieliśmy spędzić weekend z moim rodzeństwem i szwagierstwem, ale śnieg skrócił nam ten czas razem do niecałej doby. Tak czy siak było warto!
Potem parę dni w Alesund (tez nie bez przygód, ale o tym kiedy indziej) i doba w Gdańsku na koniec.
Było cudnie. Uwielbiam spędzać czas z moja najmniejszą jednostką społeczną czyli Kubą i Manią.
Jutro zaczynam cztery nocne dyżury, co będzie dość bolesne po wakacjach, ale trochę się nie mogę doczekać. Pewnie mamy same nowe dzieci na intensywnej terapii, dawno nie byłam przy porodach. To dobry znak, że chce mi się wracać do pracy.
A co u Was słychać? Jak Wam minął Dzień Kobiet?
Tak sobie dziś pomyślałam, że prawdziwym osiągnięciem będzie, jeśli w naszym życiu dojdziemy do takiego etapu, że nie będziemy musieli świętować Dnia Kobiet, ani Dnia Mężczyzn.
Pozdrawiam Was ciepło. Dajcie znać, co u Was.
Dobrego weekendu!
- Małgo x
Alesund z punktu widokowego - zdjęcia z telefonu póki co. Będą jeszcze w lepszej jakości, jak skończę nocki.
Zimowe dni w Edynburgu
Edynburg
Przebiśniegi zostały pogrzebane w białym puchu. Od paru dni w Wielkiej Brytanii nastała pierzynowa pogoda, w Edynburgu spadało około 30...
Przebiśniegi zostały pogrzebane w białym puchu.
Od paru dni w Wielkiej Brytanii nastała pierzynowa pogoda, w Edynburgu spadało około 30 cm śniegu, co dla tutejszej infrastruktury wiąże się z zamknięciem szkół, lotnisk i całej komunikacji miejskiej.
Dzieci dostały lepszy prezent niż cała suma tych z Bożego Narodzenia. Niefortunnie się złożyło, że ten biały czas przyszedł dokładnie wtedy, kiedy ja mam przydzielony urlop. Gdyby nie śnieg bylibyśmy już gdzie indziej, ale przynajmniej możemy spędzić czas razem jako rodzina i cieszyć się magicznym nowym krajobrazem.
Wczoraj poszliśmy na spacer do naszej ulubionej kawiarni w Edynburgu -
Fieldwork
na Fountainbridge. To nasze stare śmieci, kiedyś mieszkaliśmy kilka kroków od tego miejsca i zaczęliśmy tam chodzić od pierwszych tygodni po urodzeniu Marysi. W tym roku obie skończyły dwa lata.
Właścicielka Helen i wszyscy pracownicy to już trochę nasi znajomi, zawsze miło ich zobaczyć, zamienić parę słów. Podają pyszne ciasta, które Helen sama piecze, proste jedzenie i parzą kawę
Steampunk
- z palarni z nadmorskiego miasteczka North Berwick położonego o 40 minut drogi od Edynburga.
Tym razem mieliśmy ochotę na gorącą czekoladę z wanilią i różą. Marysia jak zwykle ciasto. Mówi do mnie czasem rano : mamo, na kawkę? Kawa dla mamy, ciasto dla Mani. Jak mogę się nie zgodzić? Tak samo proponuje mi kawę, kiedy widzi, że jestem smutna czy zamyślona. Mamo okej? Kawę? I drepcze w stronę ekspresu.
Naszej poranki zwykle wyglądają podobnie. Pijemy kawę w łóżku, Marysia tańczy do muzyki, jemy śniadanie, patrzymy na śnieg za oknem. Samochody i kominy zaczęły nosić białe czapy.
Te powolne tygodnie urlopu są wytchnieniem od intensywnych tygodni pracy i jestem za nie wdzięczna, chociaż czasem patrzę tęsknie na Instagramy bezdzietnych znajomych na roadtripie w Nowej Zelandii i zastawiam się jakby to było. Trzy lata temu w takie przypadkowe dwa wolne tygodnie pojechaliśmy do Patagonii..
Przestałam się karcić za wybieganie myślami w przeszłość i tęsknotę za wolnością.
Ten czas intensywnego rodzicielstwa stopnieje i przeminie tak szybko jak zimowe kaptury na edynburskich rododendronach.
Starsze posty
Subskrybuj:
Posty (Atom)
Contact
Nazwa
E-mail
*
Wiadomość
*
Otrzymaj list
Obserwuj
Top 3
Follow me
Mailchimp link
https://migawkim.us9.list-manage.com/subscribe/post?u=d1b88e0d896a36a579a7f1d0c&id=e89a417c79
Labels
Do Pobrania
Edynburg
Macierzyństwo
medycyna
Minimalizm
Podróże
Polecam
Społeczeństwo
Tu i Teraz
Wybrane
Życie
Chcę Ci wysłać list
Raz w miesiącu wysyłam do Was list z trzema nowymi odkryciami
Your Name
Email Address
*
Menu
Strona Główna
O mnie
Kategorie
Archiwum
Kontakt
Reklama na blogu
Kategorie
Do Pobrania
Edynburg
Macierzyństwo
medycyna
Minimalizm
Podróże
Polecam
Społeczeństwo
Tu i Teraz
Wybrane
Życie
